kadmandu

ben ik weer!

Op t moment zit ik in kadmandu en dus heb ik even tijd om mijn geheugen op te frissen en te kijken of ik het meeste nog kan herinneren van de afgelopen 2 weken. Hopelijk hebben mijn hersens niet teveel geleden onder het zuurstoftekort op 5 km hoogte.

We vertrokken na Xi-an met de nachttrein naar Xining. De treinen zijn hier een hele belevenis. Per wagon zitten ongeveer 60 mensen. De kamers zijn 2 bij 2 meter met stapelbedden van 3 hoog. Gelukkig slaap ik op het onderste bed en dat is wel zo makkelijk want dan kan ik mijn tas onder het bed kwijt. Het gerucht gaat razendsnel door de trein dat er blanke mensen zijn en zo komt iedereen op zijn beurt even kijken naar deze 4 bijzondere wezens.  Er is helaas geen deur om ons hok af te sluiten en op de gang is iedereen bijzonder luidruchtig de hele nacht door. Slapen is daarom ook erg lastig maar lang leve de oordopjes zodat ik toch nog een paar uurtjes slaap weet te pakken. Midden in de nacht verschijnt er opeens een oude chinese man die in de war is in welke 'coupee' hij nou moet zijn en ons zo wakker maakt.. vervolgens op onze bedden gaat zitten en uiteindelijk verdwijnt hij de pikdonkere gang op. Sochtends arriveren we in Xining. Dit is een hele andere stad, stukken minder druk dan Beijing en Xi-an. Niemand valt ons hier lastig behalve als we een taxi zoeken, je hoeft in principe alleen maar taxi te roepen en binnen 2 seconden staan er 10 man om je heen te roepen. Je hebt je chauffeur dus voor het uitzoeken, daarna begint echter de moeilijkste klus, hem duidelijk maken waar je naar toe moet. Maar met een lonely planet of trotter waarin het adres staat kom je een heel eind.  Uiteindelijk komen we in ons hostel aan.

Boven het hostel zit een bureau waar we onze tour richting tibet hebben geboekt. We krijgen te horen dat we donderdagavond vertrekken en omdat het nu dinsdag is hebben we 2 dagen de tijd. We gaan vroeg slapen omdat de treinreis zijn tol heeft geeist. Reizen is vermoeiend. Ik voel me savonds behoorlijk beroert met koorts enzo dus ik zet mezelf op een paracetemol kuur en gooi me helemaal vol en probeer te pitten op een bed wat de naam bed niet verdient. Ik ben al wat gewent in hostels in rusland en china maar dit is echt bijzonder, meestal is een matras van tussen de 3 en 5 cm luxe maar dit matras heeft een dikte van zeker 1 comfortabele centimeter. Halverwege de nacht word Roos ook ziek die boven me slaapt met allemaal smakelijke geluiden van dien en dan is het woensdagochtend. We hebben gelukkig de hele dag en nacht nog om een beetje te herstellen omdat we donderdagavond vertrekken, denken we. Rond een uurtje of 5 komen kees en dave binnen met de mededeling dat we savonds vertrekken om 8 uur. Het reisbureau had zich vergist in de datum. YES.

Rond een uurtje of 7 een maximale dosering paracetemol, lang leve deze dingen, genomen en op naar het station. Op het station zien we meteen al een heleboel Tibetanen. Ze verschillen zo ontzettend veel van de Chinezen. Hun huidskleur is veel donkerder en de kleding veel kleuriger. De vrouwen en meisjes dragen hun haar in lange vlechtjes en hebben allemaal rode blosjes op hun wangen. Deze mensen stralen een soort geluk en vriendelijkheid uit waarbij je je automatisch goed voelt. We zijn weer de nationale attractie op het station. De Tibetanen zijn helemaal niet verlegen en komen naar ons toe om met ons te communiceren zo goed en kwaad als dat gaat. Met behulp van ons Point-It boekje willen we laten zien waar we vandaan komen. Niemand van hen blijkt echter te kunnen lezen. Ik had al gelezen dat circa 75% van de Tibetanen analfabeet is. Dan komt er een traditionele monnik met ons praten. Hij spreekt prima Engels. Hij verteld dat hij een Boeddhistische meester is en workshops geeft over de hele wereld. Hij is ook al 2 keer in Amsterdam geweest. Eenmaal in de trein zitten er al mensen in onze coupe. Het duurt een hele poos voordat we ze ervan kunnen overtuigen dat dit onze coupe is. Er zijn wederom 6 bedden in de coupe maar gelukkig zijn we dit keer maar met z'n viertjes. De hele 2 x 2 meter zijn voor ons alleen. K ga vroeg pitten en hoop dat ik me morgen beter voel.

De volgende ochtend worden we wakker en kijken we uit het raam. Wat een uitzicht! besneeuwde bergen overal met een prachtige zon die erachter opkomt. We zijn eindelijk op het dak van de wereld en dat is te merken. K heb nog nooit zo'n helderblauwe lucht gezien! Weg smog uit china! Het stijgen van de trein is echter wel te merken en ik heb ergens halverwege de middag al behoorlijke koppijn. Dat is rond 4000 meter hoogte. Op het hoogste punt rond de 5 km krijg ik het echt ontzettend zwaar, ik moet vaak naar de wc omdat ik veel drink en als ik dat stukje van ongeveer 30 meter loop en weer op me bed lig, lig ik naar adem te happen.  Mijn hoofdpijn is de ergste die ik ooit heb gehad dus je raad het al!! lang leve paracetemol en al die shit. De hoofdpijn gaat echter niet weg maar word gelukkig wel minder. Roos, die net als mij ook al ziek was voor we weg gingen heeft het ook zwaar. Kees en Dave die niet ziek waren hebben nergens last van. Smiddags waren alle zakjes eten die we mee hadden genomen ontploft door het drukverschil. Was wel grappig om te zien. In de trein kwamen we een canadese gids tegen die ons een heleboel verteld heeft over tibet waar hij al jaren komt. Hij heeft ons wat woorden geleerd en gewaarschuwd voor het maken van foto's van chineze soldaten die in tibet rondlopen. Ook delen we mentos uit aan tibetanen. Ik zal nooit het gezicht vergeten dat een man trok toen die zo'n mentos in zijn hoofd stopte. Wild gebarend dat het ontzettend heet was en heel de trein vertellend wat voor wonderrondje hij had gehad. Uiteindelijk stond iedereen om snoep te vragen voor onze deur.  Ook komen hier weer mensen langs om ons te bekijken of een praatje te maken. Ik voel me echter als een man van 80 maar gelukkig went mijn lichaam langzaamaan en tegen de avond voel ik me al iets beter.

We gaan snel naar ons hostel met onze gids Sam die ons ophaalt en we proberen te slapen. Dat is me echter niet gelukt want mn hartslag was rond e 200 slagen per minuut. Uiteindelijk toch nog wat uurtjes meegepakt.

De volgende ochtend sla ik het programma over en stort me pas smiddags weer in de festiviteiten. We gaan naar een klooster. Onderweg komen we veel soldaten tegen. In het klooster zelf wat tegen een berg is gebouwd, leefden nog monniken en op het einde kwam er een oude monnik naast me zitten. Hij had geen tanden maar was wel kapot grappig. Het enige wat hij deed was nazeggen wat ik zei, en hij was er nog verdomde goed in ook, beter dan dave met zijn engelse accent. Onze gids Sam lijkt te bevriezen als we vragen stellen over invloed van china en over zijn mening. Later verteld hij ons op een rustige plek waar niemand is dat er overal undercover chineze agenten lopen die tibetanen in de gaten houden. We gaan nog naar een markt en daarna terug naar het hostel, proberen te slapen.

De volgende dag gaan we naar het Potala, het paleis van de Dalai Lama, een indrukwekkend gebouw gebouwt op een berg, yes weer klimmen. Na de toerist te hebben utgehangen daar zijn we smiddags inkopen gaan doen, jahaa julie weten het nog niet maar ik ga kamperen in de himalaya op 5200 m hoogte. Slaapzak gekocht, een echte the north face ski broek voor weinig, een tentje en nog wat spullen die we nodig denken te hebben. Als we terug zin in ons hostel klimmen we op het dak en gaan we lekker in de zon zitten.

k zal de dagen die hierna volgden eventjes snel samenvatten. We zijn vanuit Lasa vertrokken met onze 4x4 jeep en naar Gyantse, een echt wildwest dorpje met 1 brede straat, overal paard en wagens en koeien en honden op straat. Hier de nacht doorgebracht en de volgende dag naar Shigatse, een grote stad in tibet. Hier komen we nog wat andere backpackers tegen en gaan uiteten met een groep. Daarna naar een of andere bar waar tibetaanse muziek en dans word gedaan. Bijzonder fijn om in slaap te vallen en ik had moeite om mn ogen open te houden. Was wel een gezellige avond. De dag erna zijn we naar Lhatse gereden waar we smiddags een potje pool op straat hebben gedaan met overal besneeuwde bergtoppen om ons heen en een prachtige zon.

de volgende dag verlaat kees ons. Hij heeft last van zijn tand gekregen en gaat proberen naar Bangkok te komen om daar een tandarts op te zoeken. We blijven met zijn drieen over en vertrekken naar Old Tingri. Vanuit hier beginnen we aan onze trektocht richting mount everest base camp.

We beginnen sochtends met lopen. Het is bijzonder koud en we hebben zoveel mogelijk kleren aangetrokken. Voor we begonnen kregen we van onze nieuwe gids ysi te horen dat niemand eigenlijk meer kampeert want het word snachts meer dan -15 graden. Maar koppig als we zijn geloven we dat niet en zijn toch begonnen. We lopen tussen besneeuwde bergtoppen door, kale vlaktes vol met grind, rivieren vol met ijs en dorpjes in de middle of nowhere. We worden halverwege uitgenodigt door een lokale familie om thee te drinken. Heel bijzonder. Ik stap echter in de jeep want ik krijg koppijn door alle inspanningen, ben nog steeds niet helemaal hoogteziekte vrij. De planning is dat ik de tent opzet en wacht tot roos en dave er zijn. Eenmaal aangekomen op het eindpunt voor de dag ga ik ff lekker in het zonnetje liggen met een prachtig uitzicht en met alle gevolgen van dien. Als ik wakker word zijn roos en dave er nog steeds niet en het begint te waaien. Roos word even later door een andere jeep gedropt en het wachten is op dave. Ondertussen weigert de chauffeur op deze plek te blijven snachts want anders bevriest zijn auto en kunnen we morgenochtend niet weg. Als dave eindelijk helemaal gesloopt aankomt stappen we in de auto en rijden we helaas weg. Naar everest base camp. Waar we eigenlijk naar toe zouden lopen. Na een bezonder hobbelige weg erheen met mooie uitzichten komen we aan de bij m everest. Foto's maken natuurlijk!! Ons zomertentje opzetten slaapzakken uitrollen, alle lachende en wijzende tibetanen daar negeren en eten koken. Zon gaat onder en we kruipen in onze slaapzak en vallen in slaap.

OM na een klein anderhalf uur later bibberend wakker te worden.. T was zo fucking koud. Mijn slaapzak was bevroren waar ik elke keer uitademde. Halverwege de nacht waren alle flessen water keihard bevroren. De tent zat onder het ijs. Mijn telefoonschermpje deed het niet meer.. en het was toen nog maar 2 uur. Nog 7 lange uren te gaan voor de zon op zou komen. Ik ben maar muziek gaan luisteren, proberen te slapen, nog meer proberen te slapen, boos worden op degene wie zn idee dit eigenlijk was, nog wat muziek luisteren, koud hebben, kijken hoe laat het is. nog 3 uur wachten. Uiteindelijk om half 8 ofzo bibberend met zn alle de tent uit gegaan en gevlucht naar een huisje in de buurt waar we mensen zagen lopen. Daar was vuur en was een thaise filmploeg opnames aan het maken. En het leukste was dat al die mensen daar ook last van hoogteziekte hadden en niemand kon daar slapen. Ze vertelden ons dat de hele nacht een groep van 20 man daar om het vuur een feestje had gebouwd. Ik kon wel door de grond zakken maar goed. Pannenkoeken gegeten daar, en toen naar base camp gegaan om snel een kijkje te nemen. We hadden geen zin meer in de trekking die we van daar tot de nepales grens zouden doen en hebben gevraagd of ze ons bij de grens konden droppen. Om 5 uur reden we nog op 5 km hoogte door kale vlaktes en besneeuwde bergtoppen. Om 8 uur zaten we op 1 km hoogte midden in de jungle en 20 graden. Wat een verschil!

Aangekomen in het plaatsje Zhangmu, dat midden in de jungle ligt en dat tegen een gigantisch stijle berg is gebouwd, een hostel gezocht. met warme douche :) en savonds daar gegeten en toen gaan slapen. Ongeveer 10 uur geslapen en toen met de auto naar de grens. Halverwege kwamen we in een file te staan en hebben toen de laatste km naar de grens gelopen wegens wegwerkzaamheden. De grenscontrole van china naar nepal ff onze tassen door een xray gegooid, stempeltje gekregen, gelogen over hoe duur mijn nepalese mes was zodat ik geen invoerrechten hoefde te betalen en over de brug naar nepal gelopen. Daar een visa gehaald en een bus opgezocht die ons naar kadmandu brengt. De busreis duurde 6 uur! met menig bijna dood ervaringen, langs stijle ravijnen, door jungle! weggetjes zonder asfalt, armoedige dorpjes en alles komen we uitgeput in kadmandu aan. Alle hostels, hotels zijn volgeboekt, het is blijkbaar hoogseizoen in kadmandu, wat trouwens vol zit met franse hippies. Blijkbaar is dit een soort bedevaartoord voor hun. haha. De stad is druk en vies. We hebben op dag 3 mondkapjes gekocht omdat we die andere dagen zat waren van troep in onze neus. Ze helpen echt!! dus daarom loopt iedereen met van die kapjes op. Je voelt je een stuk beter savonds als je overdag die mondkapjes hebt gedragen.

Dat was het zo'n beetje geloof ik, oja mensen die nog naar rusland of china gaan. hou rekening met de WC's, gooi er echt geen papier in. Bij mij zijn de wc's al paar keer overstroomd.. zelfs zonder dat ik er toilet papier in had gegooit.. de riolering hier is niet bestand tegen het hollandse geweld dat ik erop loslaat.

morgenochtend vertrekken we voor 2 dagen raften, 1 dag olifant rijden door de jungle en kanoeen door een rivier vol met krokodillen. De 20e heb ik een vliegtuig richting bangkok geregeld en ga ik ff lekker genieten van de zon na al dit koude weer. Het zal nu ook wel gedaan zijn met blogs schrijven aangezien ik in thailand elke dag hetzelfde ga doen,, namelijk zonnen zwemmen zonnen zwemmen duiken thaiboxen en dan herhaal ik alles weer. Hoe is het weer in nederland?? hehe

 foto's komen binnenkort, heb er alleen ff geen zin om ze erop te zetten, dat duurt uren